من و آوای گرمت را شنودن

بـدین آوا غم دل را زدودن

از اول کار من دلدادگی بود

ولیکن شیوه تـو , دل ربودن

گرفت از من مجال دیده بستن

همه شب بر خیالت در گشودن

قرار عمر مـــن بر کاستن بود

تو را بر لطف و زیبائی فزودن !

غـــ«م شیرینِ دوری بر من آموخت

سخن گفتن , غزل خواندن , سرودن

من و شب های غربت تا سحرگاه

چو شمعی گریه کردن , ناغنودن

چه خوش باشد غم دل با تــــــو گفتن

وزان خوشتر امیدِ با تــــــــو بودن